Το  Friends stories αποτελεί μια νέα ενότητα στο blog μου, που δεν είναι ούτε κάτι περισσότερο ούτε κάτι λιγότερο από αυτό που μαρτυράει το όνομα της. Ιστορίες φίλων. Έχω ζητήσει λοιπόν, από τους απανταχού ταξιδιάρηδες,  να μου εξιστορήσουν μια ταξιδιωτική τους εμπειρία.  Δεν έχει σημασία αν η ιστορία αυτή είναι αστεία ή περίεργη, σημασία έχει να αφεθούμε και να  ταξιδέψουμε μαζί τους, κάθε φορά σε διαφορετικό σκηνικό.

Η Ελένη και το μυστηριώδες διαμέρισμα!

Η Ελένη Σκρίμπα ζει στο Βόλο και είναι αυτό που λέμε τα κάνει όλα και συμφέρει. Χορός, μουσική, ζαχαροπλαστική και φυσικά ταξίδια. Η ιστορία που μας αφηγείται είναι από την αγαπημένη της Κωνσταντινούπολη όταν το θέμα διαμονή δεν πήγε όπως το είχε σχεδιάσει. Ελάτε να απολαύσουμε την ιστορία της.

“29 Δεκεμβρίου 2015, Θεσσαλονίκη, Διεθνής σταθμός λεωφορείων, αργά το βράδυ, τέσσερις κοπέλες εκστασιασμένες για το πολυαναμενόμενο ταξίδι τους στην Κωνσταντινούπολη. Το πλάνο ήταν απλό και προγραμματισμένο: πηγαίναμε στην Πόλη για μια εκδήλωση χορού και επί τη ευκαιρία θέλαμε να την εξερευνήσουμε.
 Η διαδρομή με το λεωφορείο, ευτυχώς, ήταν καλή και νωρίς το επόμενο πρωί φτάσαμε στον προορισμό μας. Η μελαγχολική φωνή του μουεζίνη που καλούσε για την πρωινή προσευχή μας προϋπάντησε, ενώ εμείς είχαμε πάρει ήδη το δρόμο για την παλιά πόλη, το Sultanahmet. Θα μέναμε στο ιστορικό κέντρο για ένα βράδυ και μετά θα μεταφερόμασταν κοντά στην περιοχή της πλατείας Taksim, όπου τις επόμενες μέρες θα ξεκινούσε το χορευτικό φεστιβάλ.
 Οι δύο φίλες που βρισκόντουσαν πρώτη φορά εκεί, έκαναν την επίσκεψή τους στα «must-see» αξιοθέατα, ενώ εμείς απολαύσαμε τη μοναδική εμπειρία ενός τούρκικου χαμάμ. Η μέρα στην παγωμένη Κωνσταντινούπολη πέρασε όμορφα, αλλά γρήγορα. Το βράδυ μας βρήκε όλες μαζί σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο, να δοκιμάζουμε τις γευστικότατες ανατολίτικες σούπες και ένα ποτήρι ρακί, κυρίως για να ζεσταθούμε από το κρύο. Σε λίγο, άρχισαν να πέφτουν και οι πρώτες χιονονιφάδες και το τοπίο έγινε μαγευτικό.
 Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με ένα tango στα χιονισμένα σοκάκια της παλιάς πόλης και την αναχώρησή μας για την άλλη πλευρά. Σέρνοντας τις βαλίτσες μας στις ανηφοριές, φτάσαμε επιτέλους έξω από το apartment που είχαμε κλείσει. Αρχίσαμε να ψάχνουμε το κουδούνι, αλλά πουθενά. Σαρώσαμε σπιθαμή προς σπιθαμή τους ορόφους της πολυκατοικίας, κανένα ίχνος ενοικιαζόμενου διαμερίσματος. Καλέσαμε στο τηλέφωνο, αλλά στα δύο πρώτα τηλεφωνήματα ουδείς απάντησε. Με την τρίτη προσπάθεια:
- Γεια σας, βρισκόμαστε έξω από το διαμέρισμα, αλλά δεν είναι κανείς εδώ. Θα έρθετε να μας ανοίξετε;
- Α, δεν μπορώ αυτή τη στιγμή είμαι πολύ απασχολημένος, απάντησε ο τύπος στην άλλη άκρη της γραμμής με βαριά τουρκική προφορά.
- Πλάκα μας κάνετε; Εμείς περιμένουμε μέσα στο χιόνι και το ψοφόκρυο, είχε αρχίσει να φορτώνει η φίλη μου.
- Χμμμ, εντάξει. Θα στείλω έναν γνωστό μου να σας φέρει τα κλειδιά.
 Ένα τέταρτο της ώρας, πέντε αναπάντητα τηλεφωνήματα και τέσσερις παγωμένες μύτες μετά, κανείς δεν είχε φανεί ακόμα. Ο μετρ του απέναντι ξενοδοχείου που, μάλλον, μας παρατηρούσε όλη αυτή την ώρα, μας πλησίασε ευγενικά και μας πρότεινε να περάσουμε μέσα για να προστατευτούμε από το κρύο. Δύο υπάλληλοι πήραν τις αποσκευές μας και τις τακτοποίησαν σε ειδικό χώρο.
Ξεπαγιασμένες και εμφανώς νευριασμένες καθίσαμε στο καφέ του ξενοδοχείου, προσπαθώντας να καταστρώσουμε ένα πλάνο για τη συνέχεια. Δύο από μας πήραν, απελπισμένες, τους δρόμους – τις χιονισμένες και επικίνδυνες ανηφοριές και κατηφοριές για την ακρίβεια – του Μπέγιογλου προς αναζήτηση καταλύματος ή κάποιας ουρανοκατέβατης λύσης. Οι άλλες δύο συντάξαμε ένα email προς τη γνωστή πλατφόρμα κρατήσεων περιγράφοντας ακριβώς την κατάσταση. Για άλλη μια φορά, ο μετρ, σαν από μηχανής Θεός, μας έτεινε το τηλέφωνο του ξενοδοχείου και μας πρότεινε να αναφέρουμε τη θέση μας και τηλεφωνικά.
 Μας απάντησαν ευγενικά, κατέγραψαν υπομονετικά όσα τους αναφέραμε και αφού έκριναν ότι είχαμε όλα τα πειστήρια, ακύρωσαν την κράτησή μας –φυσικά χωρίς χρέωση – και ανέλαβαν να μας βρουν εκείνοι νέο κατάλυμα, ακριβώς με τα χαρακτηριστικά που ζητούσαμε. Μετά από ελάχιστη ώρα και πολύ καλό χειρισμό, το καινούργιο μας apartment βρέθηκε και μάλιστα οικονομικότερο του προηγούμενου.
 Ο νεαρός Ahmet μας καλωσόρισε με το εγκάρδιο χαμόγελό του και εμείς ανακουφισμένες, δεχτήκαμε με ανυπομονησία το καυτό τούρκικο μυρωδάτο τσάι.
Υ.Γ. για να φύγει τελείως το κακό μάτι, το βράδυ γλίστρησα και μετά από μια αμφίβολη προσπάθεια να κρατηθώ όρθια, προσγειώθηκα φαρδιά – πλατιά στην κατηφόρα – παγοδρόμιο που βρισκόταν δίπλα στο ξενοδοχείο.”

Ανακαλύψτε τις περιπέτειες της στα social media :

Facebook-  Eleni Skrimpa

Instagram - @eskrimpa

Αν έχετε και εσείς μια ταξιδιωτική ιστορία που πιστεύετε ότι πρέπει να ειπωθεί στείλτε την στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. και μπορεί να δημοσιευθεί!