Το  Friends stories αποτελεί μια νέα ενότητα στο blog μου, που δεν είναι ούτε κάτι περισσότερο ούτε κάτι λιγότερο από αυτό που μαρτυράει το όνομα της. Ιστορίες φίλων. Έχω ζητήσει λοιπόν, από τους απανταχού ταξιδιάρηδες,  να μου εξιστορήσουν μια ταξιδιωτική τους εμπειρία.  Δεν έχει σημασία αν η ιστορία αυτή είναι αστεία ή περίεργη, σημασία έχει να αφεθούμε και να  ταξιδέψουμε μαζί τους, κάθε φορά σε διαφορετικό σκηνικό.

ΟΙ It's All Trip To Me και η Λίμνη Balea!

Η Μαρία και η Κατερίνα aka It's all trip to me, από το διάσημο It's all Greek to me, βρέθηκαν πριν δύο  χρόνια στην Τρανσυλβανία για να δουν την πανέμορφη Λίμνη Balea. Τα κατάφεραν; Ελάτε να απολαύσουμε την ιστορία τους.

“Το καλοκαίρι του 2018 είχε έρθει επιτέλους η στιγμή να πραγματοποιήσουμε ένα road trip στην Τρανσυλβανία της Ρουμανίας, που ονειρευόμασταν καιρό. Είχαμε σχεδιάσει τα πάντα ως την τελευταία λεπτομέρεια. Αλλά, όπως φαίνεται, λογαριάζαμε χωρίς τον... ξενοδόχο. Και ποιός είναι ο ξενοδόχος στο 99% των περιπτώσεων; Σωστά μαντέψατε. Ο καιρός!

Η Τρανσυλβανία είναι μια περιοχή της Ρουμανίας με συγκλονιστικά φυσικά τοπία, πανέμορφα χωριά και μυστηριώδη κάστρα. Υπάρχει, όμως, άλλος ένας λόγος που αξίζει να οργανώσει κανείς ένα road trip στην περιοχή: Ο θρυλικός Transfagarasan, μια γραφική διαδρομή με συναρπαστική ιστορία και απίστευτη φυσική ομορφιά. Ο Αυτοκινητόδρομος Transfagarasan οφείλει την ύπαρξή του στον Nicolae Ceausescu, τον παράφρονα ηγέτη που κυβέρνησε τη Ρουμανία από το 1974 έως το 1989. Στην ιδέα και μόνο μιας Σοβιετικής εισβολής, ο Ceausescu αποφάσισε την κατασκευή ενός αυτοκινητοδρόμου, που θα περνούσε μέσα από τα βουνά κι έτσι θα του διασφάλιζε έναν ασφαλή τρόπο διαφυγής σε περίπτωση ανάγκης.

Σήμερα ο Αυτοκινητόδρομος Transfagarasan δεν έχει καμιά στρατιωτική ή πολιτική σημασία, αλλά παραμένει μια από τις γραφικότερες διαδρομές της Ευρώπης και ο καλύτερος δρόμος στον κόσμο σύμφωνα με το Top Gear. Υπάρχουν πολλά αξιοθέατα κατά μήκος της διαδρομής, με σπουδαιότερο την υπέροχη παγετωνική Λίμνη Balea, που ανυπομονούσαμε να αντικρίσουμε με τα μάτια μας όσο τίποτε άλλο. Ένα πρωί του Ιούλη, λοιπόν, ξεκινήσαμε κατενθουσιασμένες από το Sibiu για να καταλήξουμε στο Βουκουρέστι μέσω του Transfagarasan. Μόλις βγήκαμε από τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο και μπήκαμε στον Transfagarasan, αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε ότι τα πράγματα δεν θα πήγαιναν και πολύ καλά κι αυτό γιατί τα τεράστια βουνά στο βάθος (στα οποία κατευθυνόμασταν) ίσα που αχνοφαίνονταν μέσα από πυκνά σύννεφα ομίχλης. Η πρώτη απαραίτητη στάση σε αυτή τη γραφική διαδρομή είναι ο καταρράκτης Balea. Μέχρι, όμως, να φτάσουμε εκεί, η ομίχλη είχε γίνει τόσο πυκνή που καταρράκτη ακούγαμε και καταρράκτη δεν βλέπαμε. Στην κυριολεξία. Παρκάραμε το αυτοκίνητο κι αρχίσαμε να περπατάμε προς τα εκεί που ακουγόταν ο ήχος του νερού να πέφτει, αλλά δεν φαινόταν τίποτα. Πλέον μας είχαν ζώσει τα φίδια.

Μπήκαμε απογοητευμένες στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε να οδηγούμε στο, θεωρητικά, ομορφότερο τμήμα της διαδρομής. Λέω θεωρητικά διότι δεν βλέπαμε απολύτως τίποτα πια. Η ομίχλη ήταν τόσο πυκνή που όλα τα αυτοκίνητα προχωρούσανε με ταχύτητα 10-20 χλμ./ώρα εντελώς στα τυφλά. Ακούγαμε διαρκώς τον ήχο από μικρούς ή και μεγαλύτερους καταρράκτες που, προφανώς, βρίσκονταν ακριβώς πλάι στον δρόμο αλλά δεν βλέπαμε ΤΙΠΟΤΑ. Με βαριά καρδιά και κομμένα φτερά, φτάσαμε και στη λίμνη. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και αρχίσαμε να περπατάμε προς την κατεύθυνση που κινούνταν κι όλοι οι υπόλοιποι επισκέπτες μιας και δεν βλέπαμε καν πού πηγαίναμε από την ομίχλη.

Σε κάποια στιγμή, νιώσαμε το έδαφος κάτω από τα παπούτσια μας να μαλακώνει επικίνδυνα. Είχαμε φτάσει ακριβώς στην όχθη της λίμνης. Λίγο ακόμη και θα πέφταμε στα παγωμένα νερά της, αλλά εξακολουθούσαμε να μην τη βλέπουμε. Στρέψαμε το βλέμμα μας προς τα κάτω και είδαμε ίσα ίσα το νερό που “φλέρταρε” επικίνδυνα με τα παπούτσια μας. Και τίποτα άλλο. Φτάσαμε στην πηγή και δεν ήπιαμε νερό. Ή μάλλον φτάσαμε στη λίμνη και δεν είδαμε το νερό. Εκείνη τη στιγμή νιώσαμε ότι όλο το ταξίδι μας είχε πάει χαμένο γιατί βαθιά μέσα μας ξέραμε ότι ο Transfagarasan και οι ομορφιές του ήταν, ίσως, ο λόγος που είχαμε οργανώσει αυτό το ταξίδι εξαρχής. Αμέσως μετά τη λίμνη υπάρχει ένα μικρό τούνελ που πρέπει να περάσει κανείς για να συνεχίσει τη διαδρομή προς το Βουκουρέστι. Είχαμε διαβάσει κάπου στο Internet ότι, όσο κακός κι αν είναι ο καιρός στη μεριά της λίμνης, ως δια μαγείας βελτιώνεται στην άλλη πλευρά του τούνελ. Φυσικά εκείνη τη στιγμή όλο αυτό μας φαινόταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Τελικά, όμως, ήταν αλήθεια! Μόλις βγήκαμε από το σκοτεινό τούνελ, η ομίχλη μας έκανε τη χάρη και αντικρίσαμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τις περίφημες στροφές “φουρκέτες” του Transfagarasan. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Χοροπηδούσαμε σαν παιδάκια και βγάζαμε φωτογραφίες σαν τρελές! Μπορεί να είχαμε χάσει την ευκαιρία να δούμε τη λίμνη, αλλά η υπόλοιπη διαδρομή μας αποζημίωσε και μας θύμισε ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι!”

Ανακαλύψτε τις περιπέτειες τους στα social media :

Facebook-  It's All Trip To Me

Instagram - @itsalltriptome

ή στο προσωπικό τους blog www.itsalltriptome.com

Αν έχετε και εσείς μια ταξιδιωτική ιστορία που πιστεύετε ότι πρέπει να ειπωθεί στείλτε την στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. και μπορεί να δημοσιευθεί!