Το  Friends stories αποτελεί μια νέα ενότητα στο blog μου, που δεν είναι ούτε κάτι περισσότερο ούτε κάτι λιγότερο από αυτό που μαρτυράει το όνομα της. Ιστορίες φίλων. Έχω ζητήσει λοιπόν, από τους απανταχού ταξιδιάρηδες,  να μου εξιστορήσουν μια ταξιδιωτική τους εμπειρία.  Δεν έχει σημασία αν η ιστορία αυτή είναι αστεία ή περίεργη, σημασία έχει να αφεθούμε και να  ταξιδέψουμε μαζί τους, κάθε φορά σε διαφορετικό σκηνικό.

Η Greekwanderluster και το χαμένο μονοπάτι!

Η Κωνσταντίνα μπορεί να δηλώνει νηπιαγωγός, αλλά ασχολείται ενεργά και με το travel blogging, διατηρώντας μάλιστα το δικό της ταξιδιωτικό blog, το greekwanderlust.com. Ζει στη Πάτρα και το μικρόβιο των ταξιδιών κυλάει από μικρή στις φλέβες της, λόγω των γονιών της. Η ιστορία που ακολουθεί μας έρχεται από τον Ερύμανθο Αχαΐας. Ελάτε να την απολαύσουμε.

" Τα βουνά ήταν για μένα πάντα ένα μέρος της ζωής μου και έχω ανέβει σε αρκετά, αφού οι γονείς μου είναι ορειβάτες και μας έπαιρναν πολλές φορές μαζί τους σε διάφορες περιπέτειες. Μια από τις διαδρομές που κάναμε συνεχώς και μας άρεσε ιδιαίτερα, ήταν και αυτή πριν κάποια χρόνια στον Ερύμανθο, στο εγκαταλελειμμένο μοναστήρι των Ταξιαρχών, για πικ-νικ. Πρόκειται για μια πανέμορφη τοποθεσία πάνω στο γκρεμό δίπλα σ’ έναν μεγάλο καταρράκτη.
 Ξεκινήσαμε, λοιπόν, πρωί πρωί για το χωριό Σπαρτιά, στους πρόποδες του βουνού. Αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο λίγο πιο έξω από το χωριό, περπατήσαμε για κάνα τέταρτο σ’ ένα στριφογυριστό χωματόδρομο, τον οποίο «μισούσα» γιατί ήταν ανηφορικός! Γενικά η διαδρομή είναι εύκολη, καθώς το μονοπάτι σε βγάζει κατευθείαν στο μοναστήρι. Πρέπει μόνο να προσέξει κανείς να μην μπερδευτεί με το μονοπάτι που βγάζει στο διπλανό χωριό.

Σημείωση: Σε αρκετά σημεία το μονοπάτι ψιλοεξαφανίζεται ! (κατά τ’ άλλα εύκολη διαδρομή!)

 Αφού περάσαμε ξέφωτα, καταρράκτες, στάνες και κάτι κατσίκια που σκαρφάλωναν στο βουνό, φτάσαμε σ’ έναν παγωμένο καταρράκτη. Κάπου εκεί, ξεκίνησε και η περιπέτειά μας...
Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα, ενώ στην αρχή προσπαθήσαμε να περάσουμε τον πάγο από κάποιο σημείο πιο ψηλά,τελικά θεωρήσαμε ότι είχαμε προσπεράσει το μοναστήρι και το γκρεμό και είχαμε φτάσει κάπου πιο πέρα . Έτσι αποφασίσαμε να το βρούμε επιστρέφοντας.
 Προέκυψε όμως ένα μικρό πρόβλημα. Στην προσπάθεια μας να περάσουμε από τον πάγο εξαρχής, είχαμε ανέβει σε υψηλότερο σημείο και κατεβαίνοντας δεν βρίσκαμε το μονοπάτι της επιστροφής. Κάποια στιγμή διακρίναμε από μακριά ένα μονοπάτι, αλλά για να φτάσουμε σε αυτό έπρεπε να κατέβουμε πιο κάτω και να σκαρφαλώσουμε σε κάτι βράχια. Δεν ήταν απότομα, αλλά ήθελε προσοχή. Μετά από ώρα φτάσαμε στην κορυφή τους και βρήκαμε ένα μονοπάτι που πιστέψαμε ότι ήταν αυτό από το οποίο είχαμε έρθει.
 Αμ δε… καθώς περπατούσαμε καταλάβαμε ότι δεν βλέπαμε το ίδιο τοπίο και καταλήξαμε στο ότι είχαμε χαθεί. Ξέραμε προς ποια κατεύθυνση να πάμε, αλλά το μονοπάτι δεν το γνωρίζαμε. Το να γυρίσουμε πίσω δεν αποτελούσε επιλογή, καθώς η καταρρίχηση δεν θα ήταν εύκολη χωρίς εξοπλισμό. Συνεχίσαμε, λοιπόν, τη διαδρομή προσπαθώντας να βρούμε ένα σημείο που να κατεβαίνει πιο χαμηλά στο βουνό. Ήταν όμως αρκετά δύσκολο, αφού το μονοπάτι ήταν γεμάτο σάρες (κομμάτι μιας ομαλής πλαγιάς, που σχηματίζεται από τα κινητά συντρίμμια της ορθοπλαγιάς).
 Περπατάγαμε για ώρα, ώσπου είδαμε από μακριά το χωριό και χαρήκαμε. Η χαρά δεν κράτησε πολύ βέβαια, αφού το επόμενο που είδαμε μπροστά μας ήταν ένα βόδι στη μέση του μονοπατιού να μας κοιτάει. Επιχειρήσαμε να περάσουμε ήσυχα από δίπλα του, αλλά άρχισε να έρχεται θυμωμένο προς το μέρος μας όποτε οπισθοχωρήσαμε και ανεβήκαμε πιο πάνω, περνώντας άλλα κατσάβραχα μέχρι να το προσπεράσουμε.
 Όταν ξανακατεβήκαμε στο μονοπάτι, συνεχίσαμε μαντεύοντας λίγο τη διαδρομή αφού το χωριό το βλέπαμε μπροστά μας. Ευτυχώς βρεθήκαμε σ’ ένα από τα γνωστά μας ξέφωτα και αποφασίσαμε να κάνουμε εκεί το πικ νικ. Τέλος, βρήκαμε το αρχικό μονοπάτι και επιστρέψαμε κατακουρασμένοι στο αυτοκίνητο. Παρόλο που χαθήκαμε και ταλαιπωρηθήκαμε κάθε φορά που σκέφτομαι την ιστορία χαμογελάω γιατί τουλάχιστον ήμασταν όλοι μαζί σε αυτό.

Υ.Σ. Την επομένη χρονιά που πήγαμε με παρέα, οι μισοί χαθήκαμε μπερδεύοντας τα μονοπάτια και βρεθήκαμε 10 χιλιόμετρα πιο πέρα!"

Ανακαλύψτε τις περιπέτειες της στα social media :

Facebook-  greekwanderlust

Instagram - @greekwanderluster

ή στο προσωπικό της blog www.greekwanderlust.com

Αν έχετε και εσείς μια ταξιδιωτική ιστορία που πιστέυετε οτι πρέπει να ειπωθεί στείλτε την στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. και μπορεί να δημοσιευθεί!