Το  Friends stories αποτελεί μια νέα ενότητα στο blog μου, που δεν είναι ούτε κάτι περισσότερο ούτε κάτι λιγότερο από αυτό που μαρτυράει το όνομα της. Ιστορίες φίλων. Έχω ζητήσει λοιπόν, από τους απανταχού ταξιδιάρηδες,  να μου εξιστορήσουν μια ταξιδιωτική τους εμπειρία.  Δεν έχει σημασία αν η ιστορία αυτή είναι αστεία ή περίεργη, σημασία έχει να αφεθούμε και να  ταξιδέψουμε μαζί τους, κάθε φορά σε διαφορετικό σκηνικό.

Η Greekwomantraveller και ο ταύρος!

Το σκηνικό μας αυτή τη φορά μεταφέρεται στην νοτιοδυτική Νορβηγία και πιο συγκεκριμένα, το Όντα. Η Αγγελική Τσολάκη, κατά κόσμον Greekwomantraveller, βρέθηκε πριν ένα χρόνο στη περιοχή και ήρθε αντιμέτωπη με μια απρόσμενη περιπέτεια. Ελάτε να απολαύσουμε την ιστορία της.

‘’Βρίσκομαι σε roadtrip στην Νορβηγία,ημέρα Τετάρτη 22 Μαίου 2019.

 Έχω ξυπνήσει στο χωριό Odda λίγο βορειότερα του Stavanger και ετοιμάζομαι να αφιερώσω όλη μου τη μέρα στο να εξερευνήσω το πανέμορφο αυτό χωριό. Βρίσκεται ανάμεσα σε δύο λίμνες και αριστερά και δεξιά σε δύο από τα μεγαλύτερα εθνικά πάρκα της Νορβηγίας. Μάλιστα από τα δεξιά βρίσκεται και η γνωστή διαδρομή προς Trolltunga. Γενικά ένα υπέροχο μέρος που λίγοι τουρίστες γνωρίζουν, αλλά με απαράμιλλη ομορφιά και πολλές περιπατητικές διαδρομές όλων των δυσκολιών. Έχοντας δύο μέρες πριν, ανέβει το Preikestollen δεν είχα καμία διάθεση για κάτι δύσκολο, ήθελα απλά να απολαύσω τη μέρα μου, να χαλαρώσω, να περπατήσω, να δω φύση και να φωτογραφίσω και εδώ είναι που ο Θεός γέλασε. Λέει, όλα καλά σου πάνε σε αυτό το ταξίδι, πάρε κάτι να έχεις για ανάμνηση.
 Ξεκινώντας από το camping είχα στο μυαλό μου να αφήσω το αυτοκίνητο κάπου κοντά σε ένα μονοπάτι που οδηγούσε στην αρχή ενός παγετώνα. Σκοπός μου ήταν να το περπατήσω και να φτάσω μέχρι τους πρόποδες του παγετώνα και να τον φωτογραφίσω. Παράλληλα με το μονοπάτι υπήρχε και ένα όμορφο ποτάμι με κρυστάλλινα νερά, ρηχό σχετικά, αλλά σε συνδυασμό με την γύρω φύση συνέθετε το τέλειο σκηνικό.
 Ξαφνικά, και ενώ είχα φτάσει περίπου στην μέση του μονοπατιού, βλέπω μπροστά μου μία οικογένεια από βουβάλια-ταύρους Highland να έρχονται προς το μέρος μου. Βοσκούσαν στο μονοπάτι.Ήταν μεγάλη η οικογένεια με περίπου 7 μεγάλα και 2 μικρά εάν θυμάμαι καλά. Εάν έχετε δει ποτέ σας βουβάλια highland θα έχετε διαπιστώσει ότι είναι μοναδικά, με μακριά μαλλιά και ξανθοκόκκινο χρώμα. Όπως καταλαβαίνεται δεν μπόρεσα να αντισταθώ και άρχισα να τα φωτογραφίζω. Στην αρχή δεν με πειράξανε, περάσανε από δίπλα μου ήρεμα και συνέχισαν την πορεία τους προς τον βοσκό που τα περίμενε στην αρχή του μονοπατιού. Έλα που όμως με "έτρωγε ο πισινός μου" για μπελάδες. Γενικά προσέχω σαν άνθρωπος, περισσότερο ασυναίσθητα, αλλά αυτή τη φορά δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Ήταν τόσο όμορφοι και ήθελα απεγνωσμένα λίγες φωτογραφίες ακόμα. Έτσι άρχισα να τους ακολουθώ, στην αρχή σιγά σιγά για να μην με καταλάβουν. Να θυμίσω ότι έχουν κέρατα και αν με κυνηγούσαν θα βρισκόμουν σε μειονεκτική θέση. Όπως είπαμε όμως και πριν, ο πισινός μου δεν με άφηνε σε ησυχία. Κάποια στιγμή άρχισαν να περπατάνε πιο γρήγορα και πιο γρήγορα, ίσως με πήρανε χαμπάρι λέω από μέσα μου. Ε, ας τρέξω και εγώ λίγο να τους φτάσω, θέλω λίγες ακόμα λέω. Χμμ, καταλαβαίνεται τι έγινε μετά να υποθέσω.
 Ξαφνικά το ένα από αυτά σταματάει, γυρνάει το κεφάλι του και με αγριοκοιτάζει. Κοκαλώνω! Ωχ, την γ….με λέω! (Συγγνώμη αλλά αυτό είπα). Τι κάνουμε τώρα; Περίμενα λίγα δευτερόλεπτα μπας και γυρίσει και φύγει αλλά ΔΕΝ! Ξεκινάει να τρέχει προς το μέρος μου. Ω, ρε φίλε λέω, πέθανα, αν με καρφώσει με τα κέρατά του είμαι νεκρή! Αρχίζω να τρέχω και εγώ! Τραγικό λάθος! Αυτό τρέχει πιο γρήγορα από μένα! Μανούλα μου κλάψε με… Σε κλάσματα δευτερολέπτου βλέπω με την άκρη του ματιού μου μεταξύ ποταμού και μονοπατιού ότι υπάρχει ένας μεγάλος βράχος, που θα μπορούσα να κρυφτώ από πίσω. Πίσω από τον βράχο όμως υπήρχε ένας μικρός γκρεμός περίπου στα 3 μέτρα, που κατέληγε στο ποτάμι. Αν έπεφτα θα χτυπούσα άσχημα, αλλά ευτυχώς πίσω από τον βράχο υπήρχαν κάτι καλάμια που στηρίζονταν σε άλλους δύο μικρότερους βράχους. Ρίχνω ένα σάλτο και πέφτω πάνω στα καλάμια. Το βουβάλι συνεχίζει να τρέχει και λέω από μέσα μου ‘’τέλεια με έχασε την γλύτωσα’’. Χαχα, nope! Σταματάει απότομα γυρίζει κεφάλι και έρχεται προς το μέρος μου. Τι στο καλό λέω, με μυρίζεται; Ευτυχώς ο βράχος είναι μεγάλος και από όσο θυμάμαι οι ταύροι δεν βλέπουν καλά, αν μείνω ακίνητη ίσως να μην δει κίνηση και να φύγει. Περάσανε 30 βασανιστικά δευτερόλεπτα, εγώ πίσω από τον βράχο ακίνητη και εκείνος πάνω από το κεφάλι μου να μυρίζεται και να ψάχνει. Και τελικά ήρθε η ελευθερία. Γυρίζει και απομακρύνεται. Ουφ λέω σώθηκα. Μανούλα δεν θα κλάψεις το παιδάκι σου.
 Έλα που όμως δεν μου έφτανε ο ταύρος. Παρουσιάστηκε και άλλο πρόβλημα που έπρεπε να λύσω άμεσα. Εκεί που είχα πέσει ήταν γεμάτο με τσουκνίδες. Ω ναι, τσουκνίδες. Λέω δεν με θέλει σήμερα. Κάποιος με έχει φτύσει δε γίνεται! Και η φαγούρα αρχίζει. Δεν περνάνε 2 λεπτά έχοντας ανέβει πάλι στο μονοπάτι και οι φουσκάλες κάνουν την εμφάνισή τους. Πω! Και τι κάνουμε τώρα; Μαζί μου είχα 15 διαφορετικά φάρμακα γιατί ήμουν καλά προετοιμασμένη, και καλά, αλλά αλυφή για αλλεργίες δεν είχα πάρει δυστυχώς. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάω να βρω φαρμακείο. Ευτυχώς βρήκα γρήγορα. Άντε τώρα λέω να συνεννοηθούμε και να καταλάβει τι θέλω. Ζόρες. Λίγο το googletranslate λίγο αγγλικά (που παρεμπιπτόντως η συγκεκριμένη δεν μιλούσε καθόλου σχεδόν, και εκεί άτυχη) εεε τελικά βγάλαμε άκρη. Το πρόβλημα ήταν ότι επειδή είμαι αλλεργική στην πενικιλίνη φοβόμουν μην μου δώσει κάτι που να έχει πενικιλίνη και της το τόνισα 10 φορές για να μην γίνει κάποιο λάθος. Όχι, να σας προλάβω, τελικά μου έδωσε τη σωστή αλυφή ευτυχώς. Εν τέλη, πασαλείφτηκα με την αλυφή σε όλο μου το κορμί και χέρια που με είχαν ακουμπήσει οι τσουκνίδες και έκατσα στο camping για την υπόλοιπη μέρα μέχρι να μου περάσει και να ξεκινήσω για Bergen.
 Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό έχασα όλη μου την μέρα άδικα. Αυτή που προγραμμάτιζα ως τη μέρα ξεκούρασης και χαλάρωσης κατέληξε στην πιο έντονη. Ακροβατεί μεταξύ της πιο επικίνδυνης αλλά και της πιο αστείας που έχω ζήσει ποτέ. Μπορεί να ακούγεται πολύ έντονη η όλη φάση που έζησα, αλλά πραγματικά έμεινα πολύ ψύχραιμη στις κινήσεις μου σε όλη την διάρκεια. Ακόμα και όταν άρχισε να με κυνηγάει το βουβάλι προσπάθησα όσο ποιο γρήγορα γινόταν να βρω την καλύτερη λύση και την βρήκα πιστεύω. Αλλά και μετά όταν οι φουσκάλες έκαναν την εμφάνισή τους δεν άρχισα να κλαίω σα μωρό, μπήκα στο αυτοκινητάκι μου και έψαξα για φαρμακείο. Εξάλλου κανείς δεν πέθανε από τσουκνίδες χαχαχα. Αφού σώθηκα από το βουβάλι όλα θα πάνε καλά. YOUONLYLIVEONCE όπως λένε και στο χωριό μου, οπότε απλά συνέχισα το ταξίδι μου γεμάτη ενέργεια και θετική σκέψη.
 Παρένθεση: Η κάμερα εντωμεταξύ κρεμόταν από το λαιμό μου καθ’ όλη την διάρκεια του συμβάντος και ταυτόχρονα με το να σωθώ σκεφτόμουν και τα 700 ευρώ που είχα πάρει δάνειο για να την αγοράσω, δεν ήθελα να μου πέσει από τον λαιμό και να καταστραφεί. Ευτυχώς αυτή σώθηκε αλλά όχι και οι φωτογραφίες μου. Δυστυχώς δύο μέρες μετά κάτι έκανα κατά λάθος στη κάμερα και σβήστηκαν όλες μου οι φωτογραφίες από την Odda και το Bergen, όπου επισκέφτηκα την επόμενη μέρα. Ακόμα κλαίω τις απίθανες φωτογραφίες από τα βουβάλια που έχασα. Έφαγα που έφαγα όλη αυτή την ταλαιπωρία τουλάχιστον να μου είχαν μείνει εκείνες για τις οποίες έπαθα ότι έπαθα. Άλλα μάλλον δεν ήταν γραφτό. Συμπέρασμα. Δεν είναι να ρισκάρουμε όταν ταξιδεύουμε μόνοι. Αυτό μου έγινε μάθημα."

Ανακαλύψτε τις περιπέτειες της στα social media :

Facebook- Greekwomantraveller

Instagram - @greekwomantraveller

ή στη στήλη της στο Travelvibe

Αν έχετε και εσείς μια ταξιδιωτική ιστορία που πιστεύετε ότι πρέπει να ειπωθεί στείλτε την στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. και μπορεί να δημοσιευθεί!