Το  Friends stories αποτελεί μια νέα ενότητα στο blog μου, που δεν είναι ούτε κάτι περισσότερο ούτε κάτι λιγότερο από αυτό που μαρτυράει το όνομα της. Ιστορίες φίλων. Έχω ζητήσει λοιπόν, από τους απανταχού ταξιδιάρηδες, να μου εξιστορήσουν μια ταξιδιωτική τους εμπειρία.  Δεν έχει σημασία αν η ιστορία αυτή είναι αστεία ή περίεργη, σημασία έχει να αφεθούμε και να  ταξιδέψουμε μαζί τους, κάθε φορά σε διαφορετικό σκηνικό.

Ο Αργύρης και η ελληνική Μασσαλία!

Το σκηνικό μας αυτή τη φορά μεταφέρεται στην περιοχή της νότιας Γαλλίας, τη Προβηγκία και πιο συγκεκριμένα στη Μασσαλία. Ο Αργύρης Χατζηαργυρόπουλος, εκπαιδευτικός-podcaster, βρέθηκε πριν δυο χρόνια στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλης της χώρας και ήρθε αντιμέτωπος με μια απρόσμενη ανακάλυψη. Ελάτε να απολαύσουμε την ιστορία του.

"Ήταν Ιούλιος του 2018. Ένα roadtrip, που θα ξεκινούσε από τη Βαρκελώνη και θα κατέληγε στο Μιλάνο βρισκόταν σε εξέλιξη. Το ταξίδι αυτό, είχε ως ενδιάμεση στάση μια πόλη, που δεν είχα στα αρχικά πλάνα μου να δω, όμως στα τρία πρώτα δευτερόλεπτα που την αντίκρισα, αισθάνθηκα κάτι τόσο οικείο μέσα μου, που δύσκολα πιστεύω ότι θα νιώσω εύκολα σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Με λίγα λόγια ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και μιλάω φυσικά για την πόλη της Μασσαλίας. Ένα διαχρονικό διαμάντι της κυανής ακτής με ιστορία 26 αιώνων παρακαλώ! Μία πόλη, που ιδρύθηκε από αρχαίους Έλληνες Φωκαιείς το 600 π.Χ. και που δεσπόζουν σ’ όλη την πόλη οι προτομές και τα αγάλματα διάσημων αρχαίων Ελλήνων που έζησαν εκεί, του Πυθέα και του Ευθυμένη του Μασσαλιώτη! Μία πόλη σταθμός για τους ταξιδιώτες και ανθρώπους που κατάφεραν να βρουν το λιμάνι τους, καθώς από το 16ο αιώνα θεωρείται πολυπολιτισμικό κέντρο, το οποίο απαρτίζεται από ανθρώπους διαφόρων φυλών, όπως Αλγερινών, Μαροκινών, Αρμενίων, Εβραίων, Ελλήνων κ.α.!

 Ανακαλύπταμε μαζί με τον κολλητό μου τις ομορφιές αυτής της πόλης, περπατώντας στη Rue d’Athens (η πρώτη μεγάλη λεωφόρος, που μας υποδέχτηκε με το που βγήκαμε από τον πιο όμορφο σιδηροδρομικό σταθμό, που είχαμε δει ποτέ), στα σοκάκια της Panier, της Canabiere, στους κήπους των παλατιών του Faro και του Longchamp, στην ανηφορική διαδρομή προς τη Notre-Dam de la Garde (απερίγραπτη θέα). Μα σαν το παλιό λιμάνι δεν έχει! Σεργιανίζοντας στο παλιό λιμάνι, μας έρχονταν στο νου πολλά από Ελλάδα. Η πρόσοψη του, η αύρα του, οι ψαραγορές και οι υπαίθριες αγορές του, ο κόσμος που κυκλοφορούσε ανέμελος και έπινε χαλαρά τις μπύρες του, άγγιζαν την ψυχή και το νου μας, δίνοντας μας την πεποίθηση ότι αυτές τις στιγμές τις είχαμε βιώσει κάπου αλλού ξανά.

 Πού να φανταστούμε, ότι θα ακούγαμε σ’ ένα ταξίδι εκτός ελληνικών συνόρων, περισσότερο τη μητρική μας γλώσσα, παρά την αγγλική, που είναι και διεθνής. Εδώ να σημειώσω, ότι η πρώτη μου απόπειρα συζήτησης στα αγγλικά είχε αμφιλεγόμενα αποτελέσματα, καθώς όταν ρώτησα τον ταμία πόσο έκαναν αυτά που αγοράσαμε, αντί για “eleven euro”, που ήταν η σωστή απάντηση (αγγλικά επιπέδου A junior), ο υπάλληλος μας είπε την αυτοσχέδια απάντηση “one-one euro s'il te plait”. Ήταν η πρώτη ένδειξη για το τι θα ακολουθούσε ως προς τη συνεννόηση μας με τους ντόπιους στα αγγλικά, γιατί γαλλικά δεν ξέραμε. Η δεύτερη απόπειρα συζήτησης στα αγγλικά ήταν με τη σπιτονοικοκυρά του δωματίου μας, η οποία σε κάθε ερώτηση μας στα αγγλικά απαντούσε στα γαλλικά! Ευτυχώς μια κοινή μας φίλη, ως από μηχανής θεός, σηκώνει το τηλέφωνο εγκαίρως και κάπως έτσι αποκτήσαμε τον προσωπικό μας διερμηνέα. Ύστερα από όλα αυτά, αποφασίσαμε να συνεννοούμαστε με τους ντόπιους στην νοηματική. Έλα όμως που δεν χρειάστηκε! Πηγαίνουμε σε ένα μαγαζί για να δοκιμάσουμε τις περίφημες κρέπες του και κάποια στιγμή με ρωτάει ο κολλητός μου, χρησιμοποιώντας πρωτίστως τη διεθνή μας λέξη, αν ήθελα στην κρέπα αμύγδαλο ή φουντούκια και η απάντηση έρχεται αυθόρμητα από τον υπάλληλο “ό,τι και να βάλεις, νόστιμη θα είναι πάλι”. Συγκίνηση, βεγγαλικά, χειροκροτήματα ήταν Έλληνας το παλικάρι. Λίγο αργότερα πετυχαίνουμε κοντά στα ανάκτορα του παλατιού Longchamp μία ευγενέστατη κυρία από τη Γαλλία, που μιλούσε ελληνικά με γαλλική προφορά και μας διηγούταν την ιστορία της γνωριμίας με τον άνδρα της, που καταγόταν από τη Μάνη, αλλά δεν μπορούσε να πάει στη Μάνη, γιατί την αντιπαθούσε η πεθερά της (κλασσική ιστορία μέσου ελληνικού νοικοκυριού)! Μέχρι και συζήτηση στα ελληνικά είχαμε και με έναν άλλο άνθρωπο, που έζησε στην Ελλάδα, συγκρίνοντας το επίπεδο ζωής του στη Μασσαλία με ενός χωριού στην Πτολεμαΐδα, προτιμώντας και αναπολώντας το δεύτερο (παντού είμαστε)! Δημοκρατία έχουμε αδελφέ! Είναι αναφαίρετο δικαίωμα να έχεις και να εκφράζεις την άποψη σου! Και μία πόλη, όπως η Μασσαλία, με τόσο έντονο το ελληνικό στοιχείο και τη συμβολή της σε επαναστατικές πρωτοβουλίες, σου εξασφαλίζει σίγουρα αυτό το δικαίωμα.

Au revoir Marseille! Ελπίζω να ανταμώσουμε ξανά!"

Ανακαλύψτε τις περιπέτειες του στα social media :

Facebook-  Αργύρης Χατζηαργυρόπουλος

Instagram - @argichatz

ή στο podcast του Trip Flakes

Αν έχετε και εσείς μια ταξιδιωτική ιστορία που πιστεύετε ότι πρέπει να ειπωθεί στείλτε την στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. και μπορεί να δημοσιευθεί!